در قرون وسطی، دسرها در کشور فرانسه بیشتر از عسل، میوه های خشک و پنیر ساخته می شدند. به علت کمیاب بودن شکر و وارد کردن شکر از خاورمیانه اشراف فرانسه در مهمانی ها و مراسمات خود از شیرینی ها (شبیه دسر) با ادویه های شرقی استفاده میکردند که سرو انها نشانه ثروت و قدرت انها بود.
در رنسانس و در قرن 16 ، با ازدواج شاهزاده ی ایتالیایی با پادشاه فرانسه ، حجم زیادی از دستورهای شیرینی پزی ایتالیایی وارد فرانسه گردید. ابزاری چون چنگال ، روش های تزیین شیرینی و انواع کرم ها و انواع تارت به اشپزی فرانسه راه پیدا کرد. در قرن های 17 و 18 با ارزان تر شدن شکر و کاکائو در فرانسه بسیاری از دسرهای کلاسیک شکل گرفتند یا تکمیل شدند و شیرینی پزی به یک هنر رسمی تبدیل شد و شیرینی پزهای سلطنتی جایگاه ویژه ای در فرانسه پیدا کردند.
در قرن نوزدهم در پاریس قنادی ها کم کم شروع به کار کردند و کار شیرینی پزی از کاخ به خیابان منتقل شد و استانداردهای جدید برای شیرینی پزی و ساخت دسر ایجاد شد. خمیر هزارلایه هم در همین دوران ترویج داده شد . سرانجام در قرن بیستم با بازافرینی دسر های کلاسیک ، انواع طعم و تکنیک های جدید دسرسازی ایجاد شد و امروزه در جهان دسرهای فرانسوی به عنوان نماد ظرافت ، هنر و طعم شناخته می شوند.